Czarne chmury napływały ze wschodu, niosąc ze sobą długo wyczekiwany deszcz. Ibelandia cierpiała bowiem wskutek długotrwałej, trwającej rok suszy i jak nigdy dotąd potrzebowała wody do odrodzenia. Niejednokrotnie niebo przecinała błyskawica i co chwila grzmiało, jakby uderzano w tysiące garnków naraz. Godzinę później lunęło jak z cebra. Zasuszona ziemia chłonęła wodę niczym gąbka i sprawiedliwie rozdzielała swój nabytek pomiędzy zwiędłe rośliny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz